မႈန္၀ါး၀ါးအေတြးတစ္စ ငါ့ေရွ႕မွာလြင့္၀ဲသြားတယ္...။လူတူမရွားနာမည္တူ မရွားဆုိေပမယ့္ ငါ့အလြမ္းကေတာ့ ထပ္တူက်ခ်င္မွ က်မွာေပါ့။
ဘယ္သူ႕မွာမွ အျပစ္မရွိပါဘူးကြာ...၊ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာတစ္ခုကိုေတာင္ မင္းလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီဘဲ။ ငါမင္းကို မနမ္းရွိဳက္ဖူးပါဘူး...၊ဟုတ္တယ္
အဲဒါမွန္ေသာစကား ။ ငါမင္းရဲ႕လက္ကိုလည္း ဖမ္းဆုပ္ခြင့္ဘယ္တုန္းက ေတာင္းခဲ့ဖူးလို႕လဲ..၊ဒါလဲမွန္တာဘဲေလ...။မင္းနွလံုးသားကငါ့ကို
လက္ခံခဲ့တယ္ဆုိတာလဲ ၾကားခံသက္မဲ့ ပစၥည္းကေလးေတြေၾကာင့္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာမွ မလိုဘဲ။ အဲဒီ့တုန္းက ေန႕ဆိုင္းညဆိုင္းဆိုတာ
ေတြနဲ႕ တစ္ပတ္မွာ စာဖတ္ခ်ိန္ ဆယ္နာရီျပည့္ေအာင္ မနည္းလုေနရတဲ့ ငါလိုေကာင္နဲ႕ တစ္ေန႕မွာ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ လည္ပတ္ခ်ိ္န္ရွိတဲ့
ခတ္ေအးေအး ေလးလံုးေလးတစ္ေယာက္ ၊ဘယ္သူမွ်ေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး...။အရိုးစင္းဆံုး ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ငါတို႕လည္း တစ္စိတ္တစ္
ပို္င္း ၀င္ကခဲ့ၾကမိတယ္။ရာဇ၀င္လည္းမပါ သမိုင္းလို႕ဆုိရေအာင္လည္း မႀကီးက်ယ္ေပမယ့္ ဒိုင္ယာရီဆိုတာေတာ့ က်န္ခဲ့တာ အေသအခ်ာဘဲ
မဟုတ္လား...။
တကယ္ေတာ့ ငါ့ရဲ့အခ်စ္ဆိုတာမွာ ပကာသနေတြ မဲ့ခဲ့ပါလ်က္၊ တပ္မက္မွုေတြ ကင္းေ၀းခဲ့ပါလ်က္...၊ ေနာက္ဆံုး..၊အဓိပၸါယ္မဲ့ေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုမွာ
ရြက္လႊင့္ေနခဲ့ရတယ္..။တစ္ခါတစ္ရံ မုန္တိုင္းေတြ..၊တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေလေျပညွင္း ကေလးေတြနဲ႕..။ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘဲ ၾကည့္ၾကည့္ပါ .။
အရပ္ရွစ္မ်က္နွာမွာေတာ့ အဆံုးအစမရွိ ၊ကမ္းမရွိ၊ လမ္းမရွိိ။ မင္းကိုလြမ္းတိုင္း စကားေျပာမိတဲ့ အာကာျပင္ရယ္ မ်က္လႊာခ်လိုက္တုိင္း ျမင္ေနရတဲ့
အဏၰာ၀ါျပင္ရယ္ ။ ခု..၊သူတို႕က ငါ့ရဲ့အေကာင္းဆံုး အေဖာ္မြန္ေတြ အျဖစ္န႕ဲ နွစ္သစ္ကူးဆိုတာကို နွစ္သိမ့္ေပးေနတယ္..။ခု..၊ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမဲ့ေနတဲ့
ငါ့ရဲ့ အတာပြဲမွာ သူတို႕လည္း ငါ့နဲ႕အတူရွိေနတယ္..။ခုလိုအခ်ိန္မွာ မင္းသာငါနွင့္အတူ..........................၊......................၊...............၊ဆို ဘယ္
ေလာက္ ေကာင္းေလမည္လဲ..........။